niedziela, 23 września 2012

Twentieth Dream



Rano obudziły mnie pojedyncze pocałunki i ciężar spoczywający na moim ciele. Otworzyłam oczy i przeciągnęłam się. Zobaczyłam leżącego na sobie Zayna, który bawił się końcówkami moich włosów…
- O, witaj księżniczko. Jak miło, że wstałaś – uśmiechnął się do mnie i spojrzał wzrokiem przepełnionym czułością.
- Siema. Nie, nie wstałam. I nie mam takiego zamiaru – powiedziałam i wystawiłam mu język.
- Czyżby? – poczułam pojedyncze palce jeżdżące po moim ciele..
- No nie.. nie gilgoooocz! –powiedziałam wiercąc się i próbując zwalić z siebie tego kartofla. Po wielu namowach w postaci pieszczot łaskawie powędrowałam do łazienki, gdzie wzięłam poranny, orzeźwiający prysznic i ubrałam rzeczy przyszykowane przez przyjaciółkę. Zeszliśmy na dół, gdzie wszyscy już czekali. Na śniadanie była jajecznica. Oczywiście nikt tu poza mną i Hazzą nie potrafi gotować, stąd ta dystyngowana potrafa.
- A gdzie Hazza? – spytałam z zaciekawieniem, rozglądając się po pomieszczeniu.
- Szuka suszarki – powiedział Louis, który grzebał w śmietniku.
- Ehm… Louis? Wszystko gra? – chłopak wyjął głowę z kubła i spojrzał na mnie zmieszany.
- Można powiedzieć, że wczoraj się na nim odegrałem – powiedział Liam z satysfakcją w głosie.
- I kazał mi wyrzucić całe zapasy marchewek.
- I dlatego teraz drogi Smigolu szukasz ssskarbu w śmieciach? – zapytałam rozbawiona, na co reszta towarzystwa wybuchła śmiechem.
- Śmieszne, śmieszne.. bardzo śmieszne – powiedział Louis i powrócił do swojego zajęcia. Martha podbiegła i pocałowała mnie w policzek.
- O fuck! O fuck! Martha, zbieraj się! Szybko! Gdzie są moje buty – zaczęłam biegać w poszukiwaniu obuwia. – za 15 minut musimy być w pracy! No rusz się. – wszyscy patrzyli na mnie jak na idiotkę, nawet mój drogi Zayn.
- NO COOO?! – powiedziałam z przekąsem.
- Nie chcę nic mówić, ale jest sobota. – zrobiłam pockerface, na co wszyscy ryknęli śmiechem..
- Śmieszne, śmieszne, bardzo śmieszne – dopiero po chwili zorientowałam się, że zacytowałam Louisa, który po moich słowach dumnie wypiął pierś.
- Moja krew, moja krew! – podszedł i objął mnie ramieniem.

Nagle doznałam jakiegoś dziwnego uczucia.. Coś mówiło mi, że powinnam znaleźć się właśnie w Ośrodku jeździeckim u Moonshine’a.
- Zayn.. możesz ze mną pojechać do ośrodka?
- Co się stało? – spytał z troską w głosie.
- Nic.. tylko.. mam takie dziwne wrażenie, że coś jest nie tak. – spojrzałam na niego błagalnie. Bez chwili zastanowienia chwycił Bejsbolówkę wiszącą na krześle razem z kluczykami i wyszliśmy z mieszkania. Całą drogę do ośrodka milczeliśmy. Moją głowę zaprzątały czarne myśli. A jeśli coś mu się stało? A jeśli ktoś chce go skrzywdzić?
Zayn zaparkował tuż przed stajnią i pędem wysiedliśmy z samochodu. Chłopak chwycił mnie mocno za rękę, co mnie wyjątkowo podbudowało. Weszliśmy do stajni kierując się w głąb korytarza. Moje serce biło coraz bardziej. Kiedy stanęłam przed drzwiami boksu, odsunęłam metalowe drzwi.
Za nimi ujrzałam przeżuwającego siano Shine’a, który po przeżuciu trawy zarżał na mój widok i podszedł się o mnie otrzeć.
- Wszystko okey, widzisz skarbie? – Zayn objął mnie ramieniem i ucałował w nos.
- Zayn.. wiem, że to głupie, ale nadal coś mi..- nagle usłyszeliśmy głośne rozmowy dochodzące z dworu i lekkie stuknięcie oraz silnik potężnego samochodu. Po chwili znaleźli się obok nas ludzie, którzy kompletnie nas zignorowali. Podeszli do Karego i siłą założyli na niego sznurkowy kantar. Kary przerażony zaczął się szarpać i rzucać na wszystkie strony. Dostrzegłam w jego oczach strach i niewyobrażalny smutek.
- Zostawcie go, błagam! – powiedziałam, a po moich policzkach zaczęły spływać łzy. Mężczyźnie nie mogąc dać sobie rady z wyprowadzeniem go, zaczęli okładać go batem, zęby wybiegł na zewnątrz. Serce mi się krajało na ten widok. Nie mogłam nic zrobić, oni nie reagowali na moją obecność. W końcu jeden odezwał się do drugiego, i rozpoznałam, że mówią w języku włoskim. Mężczyzna strzelił Shine’a po skórze tak, że ten zarżał przenikliwie. Nie wytrzymałam. Podbiegłam do mężczyzny i walnęłam go w nos, na co ten drugi wypchnął mnie z boksu tak, że uderzyłam głową o kant ściany. Nie przejmowałam się tym, że rozwaliłam sobie głowę. Musiałam ratować przyjaciela. Zayn zdruzgotany całą sytuacją pchnął faceta, który mnie przewrócił. Panował tam wielki chaos, krzyki mężczyzn razem z Zayna, do tego przerażone rżenie Moonshine’a i walenie jego kopyt o ścianę. Ogier wybiegł z boksu taranując po drodze Włocha. Ruszył galopem przez korytarz, na końcu którego była zastawiona na niego pułapka. Wleciał do przyczepy i nim się obejrzał, rampa była już zamknięta. Zaczął się rzucać na wszystkie strony próbując wydostać się z koniowodu. Mężczyźni wybiegli ze stajni, a za nimi Zayn, z nieźle wkurzoną miną. Weszli do samochodu, a razem z nimi ich asystenci. Podbiegłam do przyczepy i otworzyłam okienko, przez które zaczął wystawać pysk ogiera. Rżał przenikliwie, gładziłam go po pysku, zęby chodź trochę się uspokoił.
- Zostawcie go.. To mój przyjaciel! Nie możecie go zabrać! – Z bezsilności opadłam na ziemię i zaniosłam się głośnym szlochem. Zayn wziął mnie na kolana i zaczął kołysać. Zaczęłam dławić się łzami. Obok zobaczyłam Billa, który patrzył na mnie z ogromnym smutkiem. Zayn cały czas szeptał mi słówka, próbując mnie uspokoić. Jednak wpadłam w histerię. W momencie, kiedy przyczepa ruszyła, Zaczęłam głośno krzyczeć. Potem wtuliłam się nadal łkając, w koszulkę Zayna i z tego całego nadmiaru wrażeń… prawdopodobnie omdlałam.
Obudziłam się w swoim łóżku, a nade mną czuwał Zayn wraz z Marthą i resztą moich przyjaciół. Nie wiem jakim cudem znalazły się tam też Melanie i Mag, co mnie ucieszyło. Po chwili wszystko zaczynało wracać. Wszystkie wspomnienia uderzyły nagle z niewyobrażalną siłą. Zaczęłam szlochać. Marta przytuliła mnie do siebie, pozwalając mi się wypłakać. Spojrzałam na Zayna, który był wpatrzony w moją koszulkę nieobecnym wzrokiem.
- Zayn, wszystko gra? – spytałam cicho.
- Muszę coś załatwić. – podniósł się, poczym wkładając w to wielkie uczucie pocałował mnie i zniknął za drzwiami.
- Skarbie, muszę Ci zmienić opatrunek na głowie. – Marta przemyła mi skaleczone miejsce wodą utlenioną poczym przepasała mi głowę bandażem.
- Wiesz, że ten bandaż nie był potrzebny?
- Wiem. Słuchaj.. Ci faceci podobno dostali już za swoje – powiedziała niepewnie na mnie patrząc – za to jak potraktowali Ciebie, Zayna i… Moonshine’a. – kolejne łzy przepełnione bólem spływały po moich polikach.
- A teraz prześpij się, potrzebujesz odpoczynku. – wszyscy chłopcy razem z dziewczynami ucałowali mnie w policzek i skierowali się do salonu. Marta wychodząc jako ostatnia puściła mi oczko, co mnie troszkę rozweseliło na duchu.
Dostałam zwolnienie lekarskie na najbliższy tydzień. Przez ten okres miałam zawroty głowy i mdłości spowodowane, jak się potem okazało, wstrząśnieniem mózgu. Zayn codziennie wieczorami przychodził i spał u mnie. Jego obecność działała na mnie kojąco. Nie poruszał przy mnie tematu Moonshine’a. Przysłowie „Prawdziwych przyjaciół poznaje się w biedzie”, jest jak najbardziej zgodne z prawdą. Martha w dzień dzień dogadzała mi, opiekowała się mną i nawet starała się gotować, jednak od tego wolałam wynajmować Harolda. Była szczęśliwa, gdyż Niallowi i Retkowi jak najbardziej się układało, tworzyli cudowną i kochającą się parę.


W następny weekend w końcu nie potrzebowałam opatrunku i udało mi się przespać ostatnią noc. Oglądając film czekałam na Zayna, który miał zjawić się lada chwila. Do moich uszu doszedł dźwięk dzwonka. Zerwałam się z miejsca i ruszyłam w kierunku drzwi. Za nimi stał oczywiście miłość mojego życia. Wszedł do środka, a na jego twarzy gościł zagadkowy uśmieszek.
- Co Ty kombinujesz? – powiedziałam dając chłopakowi całusa.
- Porywam Cię. – poczym przerzucił mnie przez ramię. Na nic było walenie pięściami, krzyki czy wiercenie się na wszystkie strony. ‘Wrzucił: mnie do samochodu i ruszyliśmy przed siebie. Nagle na jakiejś szosie chłopak się zatrzymał i spojrzał na mnie z uśmiechem.
- A teraz chciałbym, żebyś założyła tę oto opaskę na oczy – chłopak przewiązał mi chustkę dookoła drogi. Zrobiło się ciemno i zagadkowo. Poczułam smak jego słodkich ust na moich wargach. No oczywiście, pan Malik korzysta z okazji.
- Dobra, jedziemy dalej – ruszyliśmy przed siebie. Po jakiś 5 minutach Mulat zatrzymał pojazd i wysiadł na zewnątrz. Drzwi z mojej strony się otworzyły i chłopak wyciągnął mnie z samochodu prowadząc w nieznaną stronę. Poczułam pod nogami żwirowy piasek. Moje serce momentalnie przyspieszyło, kiedy poczułam zapach siana. Nagle zatrzymaliśmy się.
- Kochanie, wiesz, jak bardzo Cię kocham – wymruczał mi do ucha. Pokiwałam twierdząco głową i cmoknęłam go w policzek.
- I wiesz, że nigdy, ale to nigdy nie pozwolę, abyś cierpiała? – spytał, na co ja uśmiechnęłam się szeroko. Nagle zrobiło się jasno przed oczami. Ujrzałam przed sobą wiele ludzi, większość z nich to wolontariusze, stajenni, instruktorzy i właściciele koni. Wśród nich był również Bill.
- Ktoś czeka na Ciebie w tej przyczepie – euforia szczęścia ogarnęła całe moje ciało. Odwróciłam się przodem do Zayna i pocałowałam go namiętnie, czując na wargach moje łzy.
- Dziękuję.. – wyszeptałam. Po chwili jeden ze stajennych otworzył przyczepę i wyprowadził z niej karego ogiera, który na mój widok zarżał przenikliwie i wyszarpał się z rąk mężczyzny. Podbiegł do mnie i wtulił swój łeb w mój brzuch. Wszyscy zrobili przysłowiowe „aaawwwww”, Zayn natomiast objął mnie i mocno do siebie przytulił.
- Od teraz jest nasz.
Wszyscy się rozeszli a ja wraz z moimi dwoma facetami ruszyłam w kierunku siodlarni, skąd wzięłam sznurek do naturala. Zayn spojrzał na mnie pytająco.
- Chciałeś się nauczyć jeździć, więc jedziemy na przejażdżkę – chłopak rozpromienił się. Podeszliśmy do schodków, z których wdrapałam się na grzbiet ogiera, a w moje ślady poszedł Mulat. Usiadł wygodnie i chwycił się mnie kurczowo w pasie.
- Uśmiechnij się – zaśmiałam się ciepło. Ruszyliśmy wolnym stępem, ścieżką prowadzącą w kierunku lasu.
- Teraz możemy porozmawiać. – powiedział Zayn.
- A o czym chciałbyś porozmawiać? – spytałam ze spokojem.
- Tak mało o Tobie wiem… byłem taki samolubny i interesowałem się jedynie sobą.. wybacz mi. – zdziwiło mnie to bardzo.
- Ale Ty nie masz za co mnie przepraszać, skarbie. Po prostu mów – odwróciłam głowę i cmoknęłam go w policzek.
- Dlaczego nie powiedziałaś mi, że grasz na pianinie, tańczyłaś balet, potrafisz śpiewać, jeździłaś na zawody jeździeckie?
- Ojojoj, spokojnie – uśmiechnęłam się. – Grę na pianinie zaczęłam w wieku.. 6 lat. Powiem Ci szczerze, że jakoś mnie do tego nie ciągnęło. Robiłam to z przymusu, dlatego, że rodzice tak zechcieli – skręciłam w dróżkę, przy której znajdował się strumyk.  – Z baletem było podobnie. Najpierw chodziłam na zwykłe zajęcia, a potem mama wysłała mnie do szkoły baletowej… Nie chciałam tego, starsze dziewczyny nękały mnie tam i chciały mojej porażki. Na szczęście tata się za mną wstawił i pobyłam tam zaledwie 2 tygodnie. Jeśli chodzi o śpiew… Hm.. bakcyla złapałam znacznie później, to była moja prawdziwa pasja…
- Coś czuję, że nadal jest – dodał wyrozumiale.
- Tak, jest. – dodałam ciszej.
- Chciałbym usłyszeć jak śpiewasz, obiecaj mi, że niedługo pośpiewamy razem – złożył pocałunek na mojej szyi. – Obiecuję. Dalej. Jeśli chodzi o zawody konne.. eh… miałam kiedyś ogromną szansę na osiągnięcie sukcesu.. awansowałam do elitarnej sekcji sportowej, która na pewno by mnie wypromowała.. wszystko było na dobrej drodze, jednak drogę do moich marzeń zniszczyła.. moja mama – dodałam ze smutkiem w głosie. - uważała, że pasja zabiera mi jedynie czas, który powinnam poświęcić na naukę. Dlatego skończyłam z jeździectwem. Teraz, niedawno, los zesłał mi Billa, który przypadkowo znalazł mój portfel i natknął się na zdjęcie, które przedstawiało mnie skaczącą na oklep. Dzięki temu znowu jeżdżę. I powiem Ci, że bardzo za tym tęskniłam – pogładziłam Moonshine’a po szyi. Nim się obejrzeliśmy, znaleźliśmy się koło stajni. Sprawnie rozsiodłałam wierzchowca i wstawiłam go do nowego boksu, obok dwóch wałachów. Jeszcze raz rzuciłam się Zaynowi w ramiona..
- Dziękuję Ci mój rycerzu – cmoknęłam go w nos.
- Jestem w Tobie zakochany bez pamięci. - Nachylił się chwytając mój podbródek i składając na wargach pocałunek.
Znaleźliśmy się pod moim domem. U góry za oknem dostrzegliśmy sylwetki Hazzy i Louisa. biegających z doniczką.
- Tam nie będę mógł się Tobą nacieszyć – chłopak oprał mnie o ścianę znajdującą się przed wejściem do kamienicy i zaczął łapczywie całować. Nie byłam mu dłużna. Również wywijałam językiem w brutalny sposób tak, że chłopak po chwili zaczął jęczeć z rozkoszy. Nagle usłyszeliśmy głośny pisk odjeżdżającego samochodu. Zaraz… czy to nie było Porshe?
- Francisco…- wyszeptałam.



***
Czyżby dwudziesty rozdziałek? :D

6 komentarzy:

  1. Jezuuniu.. :c . Popłakałam się.!
    + Świetnie piszesz.!

    OdpowiedzUsuń
  2. Hey Therе. I found yοur blog using msn.
    Τhis iѕ аn extremеly well written аrticle.
    I will be sure to bookmark it and return to read more
    of your useful info. Thanks for the post. I will certainly comeback.
    Here is my homepage ... best broker forex

    OdpowiedzUsuń
  3. wonԁerful post, verу infoгmative.
    Ι ponder why the ορposite specіalists of this sectoг do not realize thіs.
    You shоuld proceeԁ уour writing. I'm sure, you'vе a huge
    readeгs' base already!
    My web-site : galaxy note 2

    OdpowiedzUsuń
  4. gdy czytałam ten odcinek, jak na siłę zabierali tego konia, tak się poryczałam, kiedyś też straciłam przyjaciela i wiem jak to boli, pięknie piszesz!

    OdpowiedzUsuń
  5. czytając ten fragment o tym jak oni go zabierają, okropnie się rozryczałam, też kiedyś straciłam przyjaciela...;( a ty jesteś mistrzynią w pisaniu, z miłą chęcią się ciebie czyta !!

    OdpowiedzUsuń